ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ:Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ COACH ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ
Ο Δημήτρης Ελευθεριάδης γράφει για τον μεγαλύτερο ''Coach'' όλων των εποχών. Τον Ιησού Χριστό.
Η ομάδα του πιθανόν να λεγόταν Παράδεισος. Δεν υποσχόταν άλλωστε εύκολες νίκες, ουσιαστικά δεν αναγνώριζε αντιπάλους πέρα από τους εσωτερικούς τους προσωπικούς του πειρασμούς.
Έτσι για αυτόν δεν υπήρχαν εχθροί, κατασκευασμένοι ώστε να επιδεικνύει τίτλους: κέρδιζε σε νοήματα και υψηλούς στόχους, που είχαν αντίκρυσμα σε κόσμους και χρόνους που απείχαν έτη φωτός από τις μικρές επιδιώξεις του περίγυρου του.
Πολύ λογικά λοιπόν δεν θα είχε και το όνομα πόλης, περιοχής. Γιατί πρέσβευε την οικουμενική σωτηρία μέσα από τη διαδικασία της αγάπης χωρίς σύνορα. Πέρα από γεωγραφικά όρια, στενές αντιλήψεις και τοπικά συμφέροντα.
Το σύνολο του αποτελούνταν από 12 παίκτες. Ενδεκάδα και μία αλλαγή. Ίσως ενδεκάδα και ένα συνεργάτη,του Ματθαίου ας πούμε,ως αναλυτή, που κατέγραφε και κρατούσε σημειώσεις για τα έργα και τις ημέρες της ομάδας. Και του Coach.
Οι παίκτες του ήταν ταπεινοί. Όχι πρώτης σειράς. Άγνωστοι.Τους επέλεξε προσωπικά με γνώμονα την συνέχεια της διδασκαλίας του. Ζητούσε να υπάρξουν οι ίδιοι δάσκαλοι,του εαυτού τους και του συμπαίκτη τους, μέσα στο ''γήπεδο'' για να είναι αληθινά καλοί παίκτες.
Ώστε όταν θα λείψει να είναι συνεχιστές της φιλοσοφίας του. Αγαπημένο του παιδί,ήταν ο Ιωάννης. Ο πιο πιστός και ένας χαμηλών τόνων εργάτης,ακούραστος. Που δεν ζητούσε κάποια εξουσία ,δεν είχε προσωπικές βλέψεις ούτε φιλοδοξίες: ταγμένος απλά στο σκοπό.
Σε αντίθεση με συμπαίκτες του,που αναρωτήθηκαν συχνά στην πορεία - στις μεγάλες νίκες για τα ωφέλη και την πιθανή θέση εξουσίας του - ενώ στις μεγάλες ήττες για το μάταιο του αγώνα και όσα άφηναν πίσω για να τον ακολουθήσουν.
Ο πιο αδύναμος από όλους τον πρόδωσε στους επικριτές του,και σε αυτούς που τους χαλούσε τα σχέδια μιας κυριαρχία βασισμένης στον φόβο και σε κανόνες φτιαγμένους στα μέτρα τους ώστε να επιβάλονται κρατώντας πάντα τον πύχη πολύ χαμηλά.
Με κανόνες και νόμους κόντρα στην βελτίωση,την πρόοδο. Χαρίζοντας τα ψίχουλα της πρόσκαιρης και φτηνής ικανοποίησης. Γνωρίζοντας πολύ καλά πως οι ίδιοι δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, κτύπησαν στο εσωτερικό της ομάδας.
Τάζοντας εξουσία, Και άμεσες ''νίκες'' επί του αιώνιου εχθρού. Δωροδοκώντας.
Συχνά οι παίκτες του τον απογοήτευσαν στην πορεία: τους συγχώρεσε, κάθε φορά. Αφήνοντας μόνο με μία φράση, με δύο λόγια μόνο να φανεί η απογοήτευση του. Τους προστάτευε,τους φρόντιζε, σε κάθε επίπεδο.
Εμφανίστηκε και τους συμβούλεψε και μετά την ''φυγή'' του κρατώντας την υπόσχεση του. Δεν ήταν εργαλεία της δουλειάς του που απλά δεν του έκαναν με το τέλος. Δεν έδιωξε ποτέ κανέναν απόν την ομάδα.
Ο κόσμος της ομάδας τον αποθέωνε όσο ''κέρδιζε''. Ο ίδιος δεν ενθουσιαζόταν γιατί γνώριζε. Πως αυτοί που τον αποθέωναν ως Βασιλιά (των δικών τους μικρών ονείρων) ήταν αυτοί που θα τον γκρέμιζαν από το θρόνο στη στιγμή της αδυναμίας του.
Ήταν αυτοί οι ίδιοι που επέλεξαν την εύκολη λύση της επιλογής του ''Ληστή'', του τσαμπουκά που θα έδινε την άμεση λύση. Ο κόσμος ''πεινάει'' και θέλει να καλύψει την ανάγκη, την ίδια στιγμή.
Δεν αναγνωρίζει υψηλούς στόχους. Δεν διαθέτει άλλο χρόνο, πέρα από αυτόν της πρόσκαιρης ικανοποίησης. Κι άλλο στόχο πέρα από την επιβολή του μικρού εγώ-μέσα από την εικόνα και τα σύμβολα μιας-όποιας ιδέας που έστω πρόσκαιρα τα ικανοποιεί.
Θύμωσε. Και χρησιμοποίησε ακόμη και τη τη βία, καταγγέλοντας τους ''οργανωμένους'' οπαδούς, αυτούς που καπηλευόνταν τον αγώνα και την ιδέα, έξω από το ναό-στάδιο,το σπίτι του δηλαδή: που κέρδιζαν δηλαδή εις βάρος του ιερού σκοπού του.
Πουλώντας τον σε αντικείμενα χωρίς αξία. Σπάζοντας τους πάγκους που πουλούσαν,τους έδιωξε.
Μάλωσε τους ''ξερόλες''. Τους εξέθεσε ρωτώντας ως μαθητής ο ίδιος. Σαν να ήταν παιδί. Αγαπούσε τους φτωχούς στο πνεύμα, γιατί ήταν αυτοί που μπορούσαν να δεχθούν τη γνώση. Σε αντίθεση με τους ημιμαθείς.
Δίδασκε με απλό λόγο, χωρίς πολύπλοκους όρους και έννοιες: γνώρίζε πως να μεταφέρει τη γνώση ανάλογα με το μαθητή, το κοινό που αντιμετώπιζε.
Με παραβολές, με την αλληγορία.
Ήταν ακούραστος, δίδασκε όλες τις ημέρες. Κατηγορήθηκε (και) για αυτό: μα δεν υπάρχουν ωράρια στις πράξεις και τις λειτουργίες αγάπης και γνώσης.
Σεβόταν τις αρχές και τους κανόνες: ξεπερνούσε με τις πράξεις του και την πνευματική του υπεροχή τα ξεπερασμένα μέτρα, που ήταν αντίθετα στην πρόοδο των συνανθρώπων του.
Ζητούσε από τους παίκτες του ανοχή, στο σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων,να αγνοούν αυτές τις συμπεριφορές , προτρέποντας:' 'γύρισε και το άλλο μάγουλο''- αλλά μην χαρίσεις σε αυτόν που δεν σέβεται, τίποτα από την ανωτερότητα του δικού σου τρόπου παιχνιδιού.
Αγνόησε επίμονα τον ανεγκέφαλο της φυσικής δύναμης, εξυψώνοντας την πνευματική υπεροχή.
Ζήτησε να αγαπούν τους άλλους: αλλά όπως τον εαυτό τους. Στο εσωτερικό ήταν η αρχή. Εξωτερικά μόνο η κατάληξη του αγώνα τους.
Ο Coach Ιησούς,ήταν κορυφαίος και σαν Δάσκαλος ακαδημιών. Γνωρίζοντας, πως ο εγκέφαλος και η ψυχή των παιδιών διαθέτει άπλετο, καθαρό, χώρο για διδασκαλία, πως βρίσκονται κοντά στην ουσία της ζωής χωρίς να έχει αλλοιωθεί ο εσωτερικός τους κόσμος όπως των ενήλικων: ζήτησε να τα αφήσουν να πάνε κοντά του.
Όχι τυχαία, υπενθύμιζε πως για να σωθούν οι ψυχές θα πρέπει να αφήσουν πίσω τους γονείς τους, τις οικογένειες-και να τον ακολουθήσουν: όχι κυριολεκτικά φυσικά.
Αλλά ακολουθώντας τον δρόμο της προσωπικής ωρίμανσης, χωρίς τα βαρίδια των οικογενειακών βαρών, όχι ως πιόνια των επιθυμιών των γονέων. Αλλά ως αυτόβουλα, ολοκληρωμένα άτομα με πλήρη δικαιώματα της δικής τους ζωής.
Της ευτυχίας,της προόδου τους.
Ο Coach Ιησούς ήταν πάντα μόνος. Είτε κέρδιζε. Είτε όχι. Γιατί ήταν μπροστά για να οδηγεί.
Επέμεινε μέχρι τέλους,άφοβα,στις θέσεις του. Ήταν ο πιο πιστός οπαδός της κοσμοθεωρίας του. Όπως ένας αληθινά κορυφαίος Coach. Και θυσιάστηκε για αυτήν. Όμως δεν την πρόδωσε, οπως και τους αγαπημένους του παίκτες.
Έκανε θαύματα. όπως ένας αληθινός Coach.
Tάισε (πρόσκαιρα έστω) χιλιάδες οπαδούς με μία του κίνηση, ένα λόγο.
Θεράπευσε τον ''τυφλό'' δείχνοντας του απλά μια διαφορετική θέση που τον εμπόδιζε να βλέπει. Το αυτονόητο.
Έκανε τον ''ανάπηρο'' να τρέξει, όταν του υπέδειξε να σηκώσει, μόνος, την παγίδα της τεμπελιάς, της εύκολης λύσης, που τον κρατούσε καθηλωμένο.
''Ανέστησε'', τον νεκρό, χωρίς ορίζοντα και στόχους παίκτη. Χαρίζοντας του μία νέα προοπτική.
Περπάτησε ακόμα και στο νερό της άγνοιας των υπολοίπων, ως Γνώστης ο ίδιος. Για να πείσει.
Ο Coach Ιησούς σήμερα θα αγαπούσε και θα προσέγγιζε τον Γκασκόιν. Θα είχε φίλο τον Μπεστ. Θα λάτρευε τον Μαραντόνα. Θα πάσχιζε να σώσει τον Ρονάλντο. Θα είχε μαθητή τον Μέσι. Δεξί του χέρι τον Κρόυφ.
Θα προπονούσε στη Λα Μασiα, στο Άμστερνταμ. Θα δίδασκε στις φαβέλες. Θα είχε φίλο τον Γκαρίντσα. Αν καθοδηγούσε ξανά την Ολλανδία το 74' και το 78' και πάλι δεν θα έπαιρνε το Παγκόσμιο.
Θα ήταν φτωχός, προτιμώντας την επιλογή της προοπτικής,της προόδου. Ακόμα κι αν ήταν αντίθετη με αυτή ενός καλού συμβολαίου.
Θα δίδασκε και θα εφάρμοζε το total football, ώστε να ελευθερώσει τους παίκτες του από τη ''σκλαβιά'' της περιορισμένης ευθύνης, των προκαθορισμένων θέσων και υποχρεώσεων-άρα αντίστοιχα και δικαιωμάτων.
Θα ήταν το σημερινό του θαύμα η θεραπεία του ''ακρωτηριασμένου '' παίκτη. Γιατί χαρίζει φως, δημιουργία, απόλυτη έκφραση ελευθερίας ,η προσωπική ευθύνη. Έννοια που λάτρεψε με κάθε κόστος.
Στην Ελλάδα θα ήταν άνεργος. Ή θα είχε έρθει ως Μεσίας για να κατακτήσει το Champions League και θα έφευγε μία εβδομάδα μετά ως αποτυχημένος...Καρφωμένος στο Σταυρό που θα είχαν δημιουργήσει οι ''γνώστες'', οι και καιροσκόποι, οι ''πρωταθλητές'', οι καταφερτζήδες.''Οι έλα μωρέ τώρα''.
Καρφώνοντας και την επιγραφή ,πάνω από το κεφάλι του,με ειρωνία: Ιησούς,Ναζωραίος, Βασιλεύς των (ωραίων) Ιδεών.
(Το κείμενο αυτό,είναι αφιερωμένο σε όλους τους συναδέλφους, που παλεύουν με αγάπη και γνώση,κόντρα στις λογικές της συντήρησης,των ατομικών συμφερόντων,των ξεπερασμένων αντιλήψεων.
Της νίκης με όποιο κόστος. Εις βάρος της αξιοπρέπειας. Φιλοσοφιών, συμπεριφορών.
Σχέσεων και ψυχικής υγείας.
Για τον μεγάλο τους αγώνα,για την αγάπη τους στα παιδιά, στον άνθρωπο. Με αντίξοες συνθήκες.Χωρίς αναγνώριση. Χωρίς ανταμοιβή...
Γράφτηκε επίσης με πλήρη σεβασμό και δέος στον Ιησού Χριστό. Στον -κατά τον Καζαντζάκη)-''Αιματερό '' Του Αγώνα.
Φυσικά πιστεύω.Τόσο που ακόμα κι αν δεν υπήρχε σαν πρόσωπο και έννοια...θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε για να ξεφύγουμε από τη ''λάσπη'' που έχουμε δημιουργηθεί.
Ώστε να κοιτάξουμε ψηλά, προς το Ανώτερο.
Ή βαθειά ,πολυ βαθειά, μέσα μας...)
Ο Δημήτρης Ελευθεριάδης προσεγγίζει το θέμα της επικοινωνίας μεταξύ παικτών και προπονητή σε μία ομάδα.
Βιαζόμαστε πολλές φορές να ξεκινήσουμε την προπόνηση. Είτε γιατί οι συνθήκες το επιβάλουν (περιορισμένοι χρόνοι, χώροι λόγω έλλειψης γηπέδων), είτε γιατί σχεδιάσαμε μια εκπληκτική προπόνηση.
Γιατί πρέπει να τρέξουμε.
Γιατί οι ποδοσφαιριστές θέλουν να παίξουν.
Κανείς δεν διαφωνεί, πως μια ομιλία στυλ Κάστρο στα αποδυτήρια, με τον προπονητή να ξεκινά τη συζήτηση από τη χρησιμότητα της εφαρμογής της άμυνας ζώνης...που καταλήγει στη Μάχη του Μαραθώνα. Με ένα ενδιάμεσο πέρασμα από τα “δικά μας τότε “ (δικά του) δύσκολα αλλά όμορφα χρόνια.. κουράζει τους παίκτες ακροατές και ίσως δεν προσφέρει και κάτι ουσιώδες στην πρόοδο τους.
Περισσότερο ίσως όταν συνοδεύονται κι από ένα εξάψαλμο για την απόδοση της Κυριακής.
Μιλάμε όμως για έγκεφαλικό άθλημα,με αντίστοιχες απαιτήσεις.
Με πολλές και διαρκείς εναλλαγές καταστάσεων, ερεθισμάτων, συναισθημάτων.
Αν στην προθέρμανση προετοιμάζουμε το σώμα,-και το μυαλό οπωσδήποτε:
η ψυχή πως θα προετοιμαστεί για να ανταπεξέλθει;
Το σχέδιο της προπόνησης στον πίνακα ανακοινώσεων, το θεωρητικό μέρος που εξηγεί τους λόγους της καθημερινής προπόνησης, σε συζήτηση με τους ποδοσφαιριστές μπορεί να φέρει εκπληκτικά αποτελέσματα. Συνδημιουργοί πλέον και οι ίδιοι του πλάνου και όχι απλά όργανα εκτέλεσης ενός σχεδίου. Η προπόνηση της ομάδας είναι πλέον δική τους.
Αρκεί μόνο αυτό;
Καμία ομάδα ανθρώπων δεν θα πετύχει αν τα μέλη της δεν αναπτύξουν δεσμούς, ισχυρούς.
Η καθημερινή επαφή, ο κοινός στόχος, οι κανόνες και τα όρια είναι υλικά πρώτης ποιότητας για μια γερή κατασκευή που θα αντέξει στις δοκιμασίες.
Κι αν η αγάπη, (απαραίτητο συστατικό) η ενσυναίσθηση, προϋποθέτουν γνώση και αντίληψη.
Αυτά “προπονούνται”;
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Συνηθισμένη εικόνα: οι παίκτες καθισμένοι στους πάγκους των αποδυτηρίων.
Ο προπονητής όρθιος στον πίνακα.
Σπάμε την εικόνα, αλλάζουμε το σκηνικό.
Αυτή την ημέρα δουλεύουμε στη γνώση. Θα μάθουμε τον εαυτό μας και τον συμπαίκτη μας.
Με τη σειρά του, ο κάθε ποδοσφαιριστής, όρθιος ο ίδιος μπροστά στην ομάδα, αναλαμβάνει την ευθύνη του:
“ Το δυνατό μου σημείο ως ποδοσφαιριστής, είναι” ... ( ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα) .
Αφού ολοκληρωθεί ο κύκλος, προχωράμε στο επόμενο στάδιο.
“ Το αδύνατο μου σημείο ως ποδοσφαιριστής είναι” ... (ο ίδιος γνωρίζει επίσης).
Σε αυτή τη διαδικασία ο προπονητής απλά συντονίζει τη διαδικασία, δεν παρεμβαίνει.
Αντίθετα οι παίκτες έχουν διάλογο, συμπληρώνουν, εκφράζουν άποψη, συναισθήματα.
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Κάθε ποδοσφαιριστής κρατά το θετικό του στοιχείο ως θησαυρό.
Είναι η κατάκτηση του, και τίποτα δεν μπορεί να του την στερήσει.
Οι συμπαίκτες και ο προπονητής του, αναγνωρίζουν αυτό το στοιχείο.
Κάθε ποδοσφαιριστής αποδέχεται και αγαπά το όποιο μειονέκτημα του.
Σε αυτό θα επικεντρωθεί για να γίνει καλύτερος. Είναι η ευκαιρία του.
Με τη βοήθεια του προπονητή του και των συμπαικτών του.
Θα γίνει καλύτερος, για τον εαυτό του και την ομάδα.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Είναι εκπληκτικοί οι διάλογοι μεταξύ των παικτών: στο μεγάλο ποσοστό, όσο κι αν φανεί παράξενο, ειδικότερα στις μικρές ηλικίες, η δυσκολία στην έκφραση δεν αφορά τα μειονεκτήματα, αλλά τα προτερήματα. Σε αυτό το σημείο είναι θαυμαστή η επίδραση του συμπαίκτη του! Έρχεται ο ίδιος να παρακινήσει, υπενθυμίζει στον συμπαίκτη τις αρετές του, τον προτρέπει να εκφραστεί. Η κίνηση αυτή γιγαντώνει την εμπιστοσύνη και το δέσιμο των μελών. Τονώνει αφάνταστα την αυτοπεποιήθηση.
Σε οτι αφορά τις αδυναμίες. Συνηθίζουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Ώστε να πείσουμε και τους ανιρώπους του περιβάλλοντος μας. Η διαδικασία αυτή σαφώς αναβάλλει, εμποδίζει την ανάπτυξη μας.
Αντίθετα μπροστά στην ομάδα, δεν θα είναι τόσο εύκολο να μην είμαστε ειλικρινείς.
Η αποδοχή αυτής της πλευράς, έχει άμεσο αποτέλεσμα.
Η βελτίωση ήρθε πριν καν μπούμε στο γήπεδο.
Τέλος, πάντα υπάρχει ο ηγέτης, ο καλύτερος παίκτης.
Όπως και ο όχι τόσο καλός.
Η αποδοχή των ααρνητικών.
Η έκφραση των θετικών.
Ενισχύει τους δεσμούς, την ισότητα στα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις όλων.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ο χρόνος της προπόνησης ήταν 90' λεπτά.
Έμειναν 40'.
- Τι μπορούμε να δουλέψουμε τώρα;
- Τίποτα! Δουλέψαμε ήδη!
- Και τι κάνουμε τώρα;
-Ότι λέει το ποδόσφαιρο να κάνουμε, ότι κάναμε και κάνουμε με τους φίλους μας.
Παίζουμε ελεύθερα και χαιρόμαστε !
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ
Head of FSA-statistical analysis-Στατιστικολόγος / Αναλυτής ποδοσφαίρου / Προπονητής UEFA
Απόφοιτος από το ‘Εργαστήρι Δημοσιογραφίας Από το 1992, ‘Galanis Sports Data’: εξειδικευμένες στατιστικές μετρήσεις – αναλύσεις, για κορυφαίες ομάδες σε Ελλάδα και Ευρώπη, στο Champions League & UEFA CUP, καθώς και για την Ελληνική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, με αξιολόγηση όλων των ματς και προώθηση των αποτελεσμάτων στο προπονητικό team.
Σαν τα χρυσόψαρα, πολύχρωμα, καθαρά και πάντα χορτασμένα σε κάθε απαίτηση ζουν στο προστατευμένο τους περιβάλλον. Όλα μοιάζουν ονειρικά, πιθανά και η πρώτη και μοναδική έξοδος τους, στις άλλες γυάλες, λίγο πιο μεγάλες αυτές, αλλά με ίδια,ανάλογα χρυσόψαρα. Στα επιλεγμένα σχολεία ίσως, τα φροντιστήρια, στις οικογενειακές συναντήσεις.
Όλα πάνε καλά…
Ξεχωρίζουν σε κάθε εκδήλωση που συνυπάρχουν -αναγκαστικά- με τα πελαγίσια. Αυτά τα “παράξενα” που έχουν μάθει να λειτουργούν σε ομάδες και να συνεργάζονται για την επιβίωση, τους κυνηγούς, τα αφρόψαρα. Αυτά που βλέπουν βυθούς, που ζουν τον κίνδυνο αλλά και την αλήθεια της ζωής.
Τα παιδιά της γυάλας, υπέρβαρα κάποια, χωρίς συναρμογή και χάρη στην κίνηση, λίγο άτσαλα, φορές. Τα μικρά βήματα στο σπίτι, το παιχνίδι σε λαμπερούς παιδότοπους, οι βόλτες στα εμπορικά κέντρα δεν ευνοούν… Μα κι όταν υπάρχει η προδιάθεση, το ταλέντο, όσα η φύση χαρίζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου, αυτά αφορούν μόνο τα ίδια: ντρίμπλα μόνο, σουτ για γκολ μόνο, η πάσα σπάνια και άγνωστη κίνηση.
Για άμυνα, συνεισφορά στο σύνολο, ομαδική λειτουργία ούτε σκέψη.
Χωρίς αισθήματα. Ψυχρά. Αν δεχτεί γκολ η ομάδα, αν ηττηθεί, κανένα πρόβλημα. Η γυάλα περιμένει να τα χορτάσει ξανά. Το αίσθημα της ευθύνης ανήκει πάντα στους άλλους, στη γυάλα έτσι κι αλλιώς είναι πάντα ο νικητής. Ο βασιλιάς του κόσμου του. Μα κι αν κερδίσει, αν ο ίδιος δεν σημειώσει το γκολ, αν δεν έχει χορτάσει ατομική ενέργεια χωρίς ουσία, τότε η απάθεια είναι ίδια, στην όποια εξέλιξη του παιχνιδιού.
Η προσωπική απόλαυση ως έτοιμη τροφή είναι το ζητούμενο. Φυσικά δεν δουλεύουν. Και η προπόνηση είναι για τους άλλους. Όταν βρέχει δεν πρέπει να βραχούν, οταν έχει κρύο δεν πρέπει να κρυώσουν. Οταν έχει ζέστη θα ζεσταθούν. Είναι αυτά παράλληλα που υποφέρουν συχνά από ιώσεις σε αντίθεση με τα εκπαιδευμένα σε κάθε συνθήκη. Πρώτα το σχολείο και μετά η μπάλα- αυτό παπαγαλίζουν - όπως έμαθαν να παπαγαλίζουν στο σχολείο. Στη σχολική περίοδο θα λείψουν λοιπόν λόγω φόρτου υποχρεώσεων.
Στις σχολικές γιορτές θα λείψουν γιατί είναι μέρες “καθισιού” , φαγητού, κατανάλωσης. Το καλοκαίρι διακοπές. Αδιάφορο αν η έλλειψη συμμετοχής και εκπαίδευσης τους είναι εις βάρος του συνόλου, της προόδου των συμπαικτών, της ομάδας που ανήκουν. Σε ένα μόνο γνωρίζουν και αντιδρούν: αν δεν πάρουν μέρος στο παιχνίδι της εβδομάδας, με ίση και περισσότερη συμμετοχή με αυτούς που δουλεύουν τότε αρχίζουν τα δύσκολα για όλους…
Ο κακός προπονητής, οι συμπαίκτες που δεν αξίζουν. Η ομάδα που δεν είναι καλή.
Κι αλλάζουν ομάδα (αν δεν καταφέρει ο μπαμπάς πρώτα να διώξει τον προπονητή…). Εύκολα, όπως εύκολα πετάνε ρούχα, παιχνίδια, παρέες, στόχους.
Δεν αλλάζει κάτι βέβαια, και στις άλλες ομάδες ίδιες καταστάσεις θα συναντήσουν, πάντα υπάρχει ένας κακός δράκος που κυνηγά τα χρυσά ψάρια.
Αλίμονο, η γυάλα μην σπάσει…
Τελευταία υπάρχουν και αντίστοιχες τάσεις στην εκπαίδευση του ποδοσφαίρου: η αγορά διαμορφώνει τις ανάγκες. Σαν να είναι λοιπόν το ποδόσφαιρο ατομικό άθλημα, τα παιδιά ζουν σε ένα ψεύτικο κόσμο, μια γυάλα όπου μπορούν να πραγματοποιούν κάθε “κόλπο”. Δεν λειτουργούν ως συμπληρωματική, απαραίτητη οπωσδήποτε δουλειά, πλήθος στοιχείων είναι αυτά που δημιουργούν τον ολοκληρωμένο άσο του αύριο: υπόσχονται καριέρα και ταξίδια σε μεγάλες θάλασσες. Σε παιδιά που δεν ξέρουν καν να κολυμπούν… Φυσικά τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ.
Η ροπή μας σαν κοινωνικό σύνολο στη βολή, στην ευκολία, στο επιφανειακό και πλαστικό μέλλον αυτό προδιαθέτει και προετοιμάζει. “Ψεκασμένους”, αδικημένους από άγνωστες καταστάσεις και φανταστικούς εχθρούς. Έρμαια στις διαθέσεις του ηγέτη-πολιτικού του αύριο που θα υποσχεθεί να τον χορτάσει μεθαύριο, όταν η μαμά κι ο μπαμπάς θα λείπουν , ή θα αδυνατούν. Αν τον ταΐσει με τα ψίχουλα της ματαιοδοξίας θα είναι θεός ο ηγέτης και ημίθεος ο ίδιος.
Αν όχι, θα γνωρίζει τον ένοχο.
Και πάλι στο μηδέν.
Πολλοί γονείς, στη βάση του “εγώ, οι δικοί μου, η δουλειά μου να είναι καλά”, πιθανόν γιατί όντως πιστεύουν πως έχουν εξασφαλίσει το μέλλον των δικών τους παιδιών (μέσω της επιχείρησης προετοιμάζοντας για αυτό και μόνο το σκοπό τον διάδοχο ως μόνη επιλογή), με μία σίγουρη θέση στο δημόσιο, με τις γνωστές γνωριμίες του νεοέλληνα, ξεχνούν: πως τα παιδιά τους στο ίδιο κόσμο των μη προνομιούχων παιδιών θα συνυπάρξουν και θα χρειαστεί να επιβιώσουν. Σε καταστάσεις ίσως άγνωστες και πρωτόγνωρες για όλους μας.
Κρίση είναι η βολή της ψεύτικης γυάλας μας.
Λύση είναι η γνώση της επιβίωσης στην άγρια αλλά όμορφη θάλασσα μέσω της ατομικής εξέλιξης οπωσδήποτε.
Αλλά σε συνδυασμό με το σεβασμό και την ευθύνη της προόδου του συνόλου.
Ευτυχισμένοι άλλωστε είναι οι άνθρωποι που αγαπούν και τους αγαπούν.
Όχι αυτοί που πουλούν και αγοράζουν επιφανειακή απόλαυση.
Αν μιλούσαν τα φυλακισμένα χρυσόψαρα θα έλεγαν το ίδιο.
